ΡΕΚΟΡ ΑΙΓΙΑΛΕΩΝ

       Προσπαθώντας να βρω τις καλύτερες επιδόσεις  που έχουν καταγραφεί  στα αγωνίσματα του στίβου για αθλητές και αθλήτριες της Αιγιάλειας «όλων των εποχών», διαπίστωσα ότι  πολλά ρεκόρ έχουν πολλά χρόνια να ανατραπούν. Για παράδειγμα η επίδοση του Δημόπουλου Ιωάννη στον ακοντισμό , 62,52μ,  έχει επιτευχθεί το 1959 και παραμένει η καλύτερη μέχρι σήμερα μετά από 58 χρόνια.  Επίσης ακατάριπτες για 50 χρόνια μετά παραμένουν οι επιδόσεις του Μακρόπουλου Ανδρέα στα αγωνίσματα του αλματος εις μήκος (7.38μ!), στο τριπλούν και στο δέκαθλο.  Άλλες 20 τουλάχιστον επιδόσεις σε αντίστοιχα αγωνίσματα κρατούν πάνω από 30 χρόνια. Το γεγονός αυτό οδηγεί στο ερώτημα μήπως η νέα γενιά, οι νεώτεροι κάτοικοι της Αιγιάλειας δηλαδή, είναι κατώτεροι στον τομέα  των αθλητικών επιδόσεων; Κι αν ισχύει  αυτό είναι υπεύθυνα τα γονίδια ή το περιβάλλον μέσα στο οποίο αυτά εκφράζονται;

        Όποια απάντηση και να προσπαθήσουμε να δώσουμε το σίγουρο είναι ότι δε θα μας κολακεύει. Θα προτιμήσω να εστιάσω στην επίδραση του περιβάλλοντος μια που όλο και περισσότερες επιστημονικές έρευνες στον τομέα της επιγενετικής,  συγκλίνουν στην καταλυτική  επίδρασή του στην ανάδειξη των γενετικών μας πληροφοριών .

          Ωστόσο πολύ εύλογα θα αναρωτιόταν  κάποιος, πώς σε εποχές φτώχειας, έλλειψης βασικών καθημερινών αγαθών, γνώσεων τεχνικής,   και υποδομών για την καλλιέργεια  των αθλημάτων του στίβου, και πιο πολλοί ήταν οι αθλούμενοι και πιο καλές οι επιδόσεις τους;

          Τείνω να πιστεύω πως το περιβάλλον μπορεί να ωθήσει τον άνθρωπο σε μεγάλα έργα και επιδόσεις σε δύο περιπτώσεις. Ή όταν είναι πολύ εχθρικό, ή όταν είναι πολύ φιλικό. Σε ενδιάμεσες καταστάσεις τα αποτελέσματα είναι μέτρια. Αν αγαπάμε και επιθυμούμε τα μέγιστα πρέπει με θάρρος   να διαλέξουμε. . .