ΧΡΥΣΗ Η ΟΜΑΔΑ ΤΟΥ ΑΘΗΝΟΔΩΡΟΥ ΣΤΟ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΑΝΩΜΑΛΟΥ ΔΡΟΜΟΥ

      Τρίκαλα Κυριακή της Ορθοδοξίας, 25/2/2018. Πανελλήνιο πρωτάθλημα ανωμάλου δρόμου. Δρόμος 8000μ ανδρών κάτω των 23 ετών. 1^η ομαδική νίκη. Χρυσό μετάλλιο και κύπελλο για το σύλλογό μας.

      Καιρός βροχερός. Λασπωμένο έδαφος. Επιστράτευση σώματος, μυαλού και ψυχής. Ο Αθηνόδωρος από το Αίγιο ήταν εκεί.

        6000μ Εφήβων:       7^ος Γκραικιώτης Δημήτριος          19:48

Η καλύτερη ατομική διάκριση.

                                          9^ος Καραμπούλας Ηλίας               19:50

Πριν 10 ημέρες ήταν τραυματίας.

         4000μ Παίδων:       13^ος Κατσούλης Στυλιανός           13:14

Συνεχίζει την ανοδική του πορεία.

                                          39^ος Χαντζής Αποστόλης              13:40

Δικαιούται να έχει ψηλούς στόχους.

                                           53^ος Γεωργίου Νικόλαος              13:58

Το μέλλον του ανήκει αφού είναι κάτω των 15 ετών.

                                           78^ος Ιατρόπουλος Πολυχρόνης     14:23

Εκτός από τα 60μ τα καταφέρνει και στα 4000μ

        3000μ Κορασίδων:   65^η Θεροδωροπουλου Δανάη       14:22

Θετική έκπληξη!

                                           66^η Δημητρίου Σωτηρία               14:24

«Σκίπερς»

                                           81^η    Κούρτη Εμμανουέλα           14:58 

Την περιμένουν μεγάλες επιδόσεις.

                                                     Ανδριοπούλου Δήμητρα         ---

Αποκόμισε πολύτιμες εμπειρίες.

          10000μ Ανδρών:      42οςΤασσόπουλος Δημήτριος       34:49

Ο βετεράνος που τρέχει σαν έφηβος

                                            70^ος Τσερεντούλιας Μάριος          37:24

Η επιμονή του θα ανταμειφθεί.

                                             78^ος Βασιλείου Ιωάννης               38:42

Ο θαυματουργός φυσιοθεραπευτής της ομάδας.

        8000μ νέων Ανδρών: 8^ος Ιατρόπουλος Κωνσταντίνος     26:51

Του χρωστάει ακόμα…

                                             10^ος Ιατρόπουλος Σπυρίδων          27:17

Θέλει χρόνο…

                                             14^ος Παπακων/νου Παναγιώτης     27:58

μονοσάνδαλος για το χρυσόμαλλο δέρας.

  

       Βρισκόμαστε στην «κερκίδα» και παρακολουθούμε τις προσπάθειες των αθλητών του Αθηνόδωρου ατομικά και ως ομάδα  κάμποσα χρόνια, από το 2007 που ξεκίνησε δειλά-δειλά  το αγωνιστικό τμήμα, καταγράφοντας  στη διαδικτυακή μας σελίδα τις εμπειρίες μας, άλλοτε παραθέτοντας μόνο τα αποτελέσματα των αγώνων και άλλοτε συνοδεύοντας την ανάρτησή μας με φωτογραφίες και βίντεο.

       Είναι αλήθεια ότι ο αθλητισμός χαρίζει όμορφα συναισθήματα αφού είναι αποδεδειγμένα πηγή υγείας και ευτυχίας. Ο πρωταθλητισμός όμως είναι η αναζήτηση του επέκεινα. Είναι η περιπλάνηση στα όρια των δυνατοτήτων της ψυχής και του σώματος. Η ακροβασία μεταξύ της ευτυχίας και της δυστυχίας, του ενθουσιασμού και της απογοήτευσης. Δεν είναι για όλους. Είναι για τους επίλεκτους. όχι γιατί είναι οι καλύτεροι, αλλά γιατί αυτοί μπορούν να κάνουν θυσίες προκειμένου να ανέβουν ψηλά, γνωρίζοντας πως όσο ψηλότερα ανέβουν η πτώση και πιο πιθανή είναι και πιο επώδυνη.

       Έχουμε την ευτυχία να γνωρίζουμε πολλούς αθλητές αυτού του είδους και τους περισσότερους  τους θαυμάζουμε, αλλά  για να είμαστε ειλικρινείς είναι  και άλλοι που μας κάνουν  να αισθανόμαστε άβολα κι όταν  κερδίζουν δίκαια, αλλά πολύ περισσότερο όταν μετέρχονται αθέμιτων μέσων.

       Το μεγαλείο του πρωταθλητισμού στο χώρο του στίβου όμως, είναι στο γεγονός ότι όσο  κάποιος ωριμάζει παύει να βλέπει τον συναθλητή του ως αντίπαλο, αλλά ως βοηθό να ξεπεράσει τα προσωπικά του όρια.

       Ωστόσο η αναζήτηση των προσωπικών ορίων είναι πράξη υπομονής. Το μέταλλο των πρωταθλητών ξεχωρίζει τις περισσότερες φορές από το μέγεθος της υπομονής τους.

       Υποκλινόμαστε σε όλους αυτούς που επιμένουν, συνεχίζουν να αγωνίζονται και όταν χάνουν και που σέβονται αληθινά τους συναθλητές τους όταν κερδίζουν. Υποκλινόμαστε γιατί μαθαίνουμε  εκ του ασφαλούς τα όρια του ανθρώπου και νοιώθουμε το ίδιο υπερήφανοι σαν το κατόρθωμά τους να είναι και δικό μας. Υποκλινόμαστε γιατί ίσως υποσυνείδητα  νοιώθουμε ότι εκπληρώνουν κάτι που αφήσαμε εμείς στη μέση. Τους ευχαριστούμε.