ΑΪΝΤΕ

        Aπό κανένα είδος πάλης δε μπορεί κάποιος να φύγει αλώβητος, ακόμα κι αν παίξει το  ρόλο του
προδότη ή του κατασκόπου. Μόνο ίσως αν κρυφτεί ή λιποτακτήσει και αφήσει τους «άλλους» να δώσουν τη μάχη,  διαλέγοντας εκ των υστέρων και εκ  του ασφαλούς την πλευρά του νικητή.

        Με αφορμή το Μακεδονικό ζήτημα, θεωρώ ότι αφ’ ενός δεν πρέπει  κανείς να κρύβεται  και αφ’ ετέρου, είναι αναγκαίο στο πεδίο  των ιδεών κάθε ένας να δώσει τη δική του συμβολή  για τη στερέωση των πανανθρώπινων ιδανικών, της αλήθειας, της ελευθερίας, της  αξιοπρέπειας, της αδελφοσύνης, της ισότητας και της δικαιοσύνης.

        Ιστορικά δύο είδη πάλης έχουν καθορίσει τη θέση του ανθρώπου στον σύγχρονο κόσμο. Η διανοητική πάλη στα πεδία της λογικής και της αλήθειας με στόχο την ηθική δικαίωση και η φυσική πάλη στα πεδία των  οικονομικών συγκρούσεων και των πολεμικών αναμετρήσεων, με σκοπό τη εξουθένωση έως και την εξόντωση του «αντιπάλου». Ωστόσο,  δεν έχει έλθει ακόμα «ανάποδα ο ντουνιάς» όπως θα επιθυμούσε ο ποιητής (Κ. Βάρναλης). Κι αυτό όχι επειδή δεν έχει ξυπνήσει ποτέ ο « κυρ Μέντιος»,  αλλά γιατί όταν  ξυπνάει και νοιώθει τη δύναμή του, τις περισσότερες φορές παίρνει τη θέση του αφέντη που μισούσε, γίνεται αυτός αφέντης, συγκρουόμενος με τους άλλοτε ισόμοιρούς του, ομνύοντας πότε σε κάποιον Θεό και πότε στη δικαιοσύνη.

        Πιστεύω ακράδαντα ότι δε θα έπρεπε να χωρίζουν τους ανθρώπους η καταγωγή , η θρησκεία , η γλώσσα,  οι ιδέες, οι ιδιότητες, οι ικανότητες, η φυσική ή κοινωνική τους κατάσταση και εν γένει ο πολιτισμός τους. Αυτά είναι εργαλεία που η δυναμική σύνθεσή τους πρέπει να εξυψώνει την ανθρωπότητα και άρα να ενώνουν σε κάθε περίπτωση. Ωστόσο, οι εκάστοτε αφεντάδες ξέρουν καλά να τα χρησιμοποιούν - πότε στη μία και πότε στην άλλη κατεύθυνση - κατά περίσταση, ανάλογα που γέρνει κάθε φορά το συμφέρον τους.

            Εξίσου πιστεύω ότι ο κάθε άνθρωπος και κάθε λαός αξίζει μια θέση κάτω από τον ήλιο και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να του τη στερεί με τη βία. Η θέση αυτή ταυτίζεται  ιστορικά με  τον πολιτισμό που εκφράζει και οπωσδήποτε εκφράζεται με ένα όνομα. Το όνομα αυτό δε μπορεί παρά να είναι  μοναδικό όσο και ιερό. Η οικειοποίηση, λοιπόν, ενός ονόματος ισοδυναμεί με την οικειοποίηση της θέσης.  

  Αναμφισβήτητα, θα αρκούσε το γεγονός ότι διαφωνώ ως πολίτης με τους χειρισμούς της κυβέρνησης σε πολλά θέματα της εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής για να δηλώσω  την αντίθεσή μου αυτή μαζί με όσους νομίζουν ότι έχουμε την ίδια άποψη. Αυτό που με κινητοποιεί, όμως,  είναι  η βαθύτερη αίσθηση  της βεβιασμένης προσπάθειας να αλλάξουν οι ισορροπίες χωρίς το βάρος της ιστορικής αλήθειας. Εκτελείται μία εργολαβία άμβλυνσης του ατομικού και συλλογικού αισθητηρίου της αντίληψης της ιστορικής μας συνείδησης, επιχειρώντας πολιτικά τετελεσμένα όπως η ονοματοδοσία του γειτονικού κράτους.

          Έτσι οι σύγχρονοι αφέντες του κόσμου χρησιμοποιούν το λαό μας αλλά και το γειτονικό λαό, ως υποζύγια για τη δημιουργία της νέας τάξης πραγμάτων. Ζητώντας οι γείτονές μας το όνομα Μακεδονία δε σέβονται τους πραγματικούς τους προγόνους,  τα πάθη και τους αγώνες της φυλής τους. Γίνονται πιόνια των ισχυρών που απαξιώνουν την ιστορία,  την παράδοση και τον πολιτισμό αιώνων, άλλοτε αποσιωπώντας  και άλλοτε διαστρεβλώνοντας τα ιστορικά δεδομένα και το χειρότερο, διχάζοντας επιδέξια τους πολίτες, χρωματίζοντας όσους αρθρώνουν λόγο διαφορετικό, σπέρνοντας την αμφιβολία για τα κίνητρα και τους σκοπούς τους.

     Ήρθα, λοιπόν, στη μεγαλειώδη σημερινή συγκέντρωση της Αθήνας  για να προσκυνήσω  τη χάρη του λαού μας.  Να σκύψω το κεφάλι στα μαρτύριά του… Να αποτίσω φόρο τιμής σ’ αυτούς που οι εποχές τούς πρόσταζαν να θυσιάσουν τη ζωή τους για τα ίδια ιδανικά που εμείς  σήμερα καλούμαστε να υπερασπιστούμε με κύριο  όπλο το λόγο. Ήρθα για να ζητήσω   το δίκιο της αλήθειας και όχι το δίκιο του πολέμου και της πυγμής. Ευχήθηκα όλος ο κόσμος, ο υποταγμένος εντός και εκτός συνόρων,  να αφυπνιστεί από τα διαχρονικά,δυστυχώς, σε ισχύ λόγια του ποιητή:

«ΆΪντε θύμα, άιντε ψώνιο, άΪντε σύμβολο αιώνιο. Αν ξυπνήσεις μονομιάς, θα 'ρθει ανάποδα ο ντουνιάς».

                                   Ευχαριστώ για τη φιλοξενία,

                                                                                                   Αγγελος Ιατρόπουλος