ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΣΤΙΒΟΥ ΕΦΗΒΩΝ - ΝΕΑΝΙΔΩΝ

Μελαγχολικό Πρωτάθλημα ή προσγείωση στην πραγματικότητα…;

        Το πρωτάθλημα στίβου εφήβων - νεανίδων του 2017 τελείωσε και μπήκε στο αρχείο μαζί με όλα τα προηγούμενα προσθέτοντας  «υλικό»   για αναλύσεις και μελέτες επάνω στις διαχρονικές δυνατότητες των αθλητών μας, όσον αφορά την εξέλιξή τους τόσο αθλητικά, όσο  κοινωνικά, επαγγελματικά και κυρίως συναισθηματικά.

        Κάποιοι στάθηκαν ιδιαίτερα τυχεροί. Η φύση τους μπορεί να τους προίκισε γενναιόδωρα με εμφανή ταλέντα όπως δύναμη, ταχύτητα,αντοχή, υπομονή, εργατικότητα, πείσμα, επιμονή ή και το περιβάλλον τους υπήρξε ιδιαίτερα υποστηρικτικό υλικά και ηθικά ή ακόμα οι συγκυρίες ευνόησαν την «έγκαιρη» ανάδειξη τους ανατροφοδοτώντας έτσι τους στόχους τους.

    Περίπου 100 στους 1000 αθλητές και αθλήτριες, δεδομένου ότι οι περισσότεροι αγωνίστηκαν σε δύο αγωνίσματα, βραβεύτηκαν ως οι ιδιαίτερα διακριθέντες, ανεβαίνοντας στο βάθρο  των νικητών. Κάποιοι ακόμα βελτίωσαν την ατομική τους επίδοση. Η αναγνωρισιμότητά τους θα αυξηθεί και πολλοί εξ αυτών θα βραβευτούν και με άλλους τρόπους όπως με τη συμμετοχή στις εθνικές ομάδες κλπ.

     Οι υπόλοιποι έχουν δύο δρόμους να διαλέξουν. Στη συντριπτική πλειοψηφία, θα αποσυρθούν  σιγά σιγά απ’ αυτό που υπηρέτησαν με κόπους και χίλιες θυσίες για χρόνια και άλλοι ελάχιστοι θα επιμένουν και θα «σιγοτραγουδούν» πιθανόν  τους στίχους ενός τραγουδιού που γράφτηκε από αθλητή αυτής της ηλικιακής κατηγορίας:

"…Κι αν κάποτε κουραστείς
Ή απογοητευτείς
Εσύ διπλά συνέχισε να προσπαθείς
Να αποτύχεις μπορεί
Να νικηθείς πιθανό
Μα αξίζει να πέσεις για ένα ιδανικό
Γιατί το λέει η καρδιά σου
Το θέλει η ψυχή
Γιατί η πρόκληση μπροστά σου μοιάζει ακαταμάχητη
Τότε θα ξέρεις στη δύσκολη στιγμή τι θα πεις
Πως θ' αντιδράσεις
Και πως θα συμπεριφερθείς.....

Τότε μετρά μονάχα ό,τι  λέει η ψυχή
Και το μυαλό αν μπορεί στο σώμα να επιβληθεί
Θέλει χρόνο , κόπο , θέλει πόνο και ιδρώτα
Θέλει θυσίες και… ΝΑ Τ’ ΑΓΑΠΑΣ ΠΡΩΤΑ ΠΡΩΤΑ!"

         Αλλά ακόμα κι από τους διακριθέντες μεγάλο ποσοστό θα περάσει στα παρασκήνια.

Κοινή πεποίθηση  είναι το γεγονός ότι η πλειονότητα των αθλητών που έχουν προσπαθήσει πολύ,  είτε να διακριθούν είτε απλά να βελτιώσουν τις επιδόσεις τους, σταματούν την έντονη και συστηματική ενασχόληση τους με τον αθλητισμό πολύ δε περισσότερο με τον πρωταθλητισμό.

        Οι περισσότερες αιτίες είναι γνωστές. Ενδεικτικά αναφέρω ότι τα παιδιά της κατηγορίας αυτής βρίσκονται στη φάση όπου αισθάνονται ότι οι δυνατότητες αναγνωρισιμότητας και διάκρισης μέσα από τον αθλητισμό μειώνονται δραματικά. Τελειώνοντας μάλιστα την υποχρεωτική εκπαίδευση  είτε μπαίνουν στη διαδικασία αναζήτησης εργασίας είτε προχωρούν στην ανώτερη και ανώτατη εκπαίδευση προκειμένου πάλι να ζητήσουν την αναγνωρισιμότητα  και τη διάκριση στον εργασιακό στίβο της ζωής αυτή τη φορά . Η αλλαγή προτεραιοτήτων είναι καθοριστική.

      Επιπλέον η  ανάγκη   να αυτονομηθούν οικονομικά από την οικογένεια και η έμφυτη ανάγκη δημιουργία σχέσεων με τους άλλους ανθρώπους και ιδιαίτερα με το άλλο φύλο περιορίζει ακόμα περισσότερο τα ήδη στενά πλαίσια  ενασχόλησης με τα αθλητικά.    

      Αφορμές είναι πολλές.

Για παράδειγμα : στόχοι που δεν επιτυγχάνονται την επιθυμητή περίοδο, μείωση του ενδιαφέροντος και της υποστήριξης του άμεσου και ευρύτερου περιβάλλοντος, αλλαγή συνθηκών διαβίωσης.

        Κάποιοι δυστυχώς δεν έχουν καλές σχέσεις με τα λαχεία. Περισσότερες οι απογοητεύσεις από τις χαρές. Πιο γρήγορη η εξάντληση της υπομονής από τον ερχομό της επιτυχίας. Πιο  δυνατές  οι ανάγκες για το ζην από αυτές για το ευ ζην.

                 Τι αφήνει τελικά ο αθλητισμός στην πιο ακραία έκφανση του, τον πρωταθλητισμό;

Ανεκπλήρωτα όνειρα; Κουρασμένους και καχύποπτους πολέμιούς του; Ή σμιλεμένους με αγωνιστικό πνεύμα υπομονή και όνειρα  πολίτες που συνεχίζουν  και περιθάλπουν  την παράδοση  του αθλητικού ιδεώδους με κάθε πρόσφορο μέσο;

             Ήμουν κι εγώ απ’ αυτούς που εγκατέλειψα τον στίβο στην ηλικιακή κατηγορία των εφήβων.

        Η σχολή που διάλεξα να σπουδάσω ήταν απαιτητική και «χρονοκατακτητική». Οι επιτυχίες μου (ένα τρίτο πανελλήνιο σχολικό  και 2 συμμετοχές με την εθνική ομάδα στο εξωτερικό) δεν ήταν αρκετές  να ανατροφοδοτήσουν τη συνέχιση της  ενασχόλησης μου με τον πρωταθλητισμό. Είχα πειστεί πως δεν υπήρχε τρόπος να καταφέρω κάτι καλύτερο και αφού σταμάτησα δε θα το μάθαινα ποτέ.

           Ωστόσο το μπόλιασμα είχε γίνει. Τα οφέλη ήταν πολλά παρ΄ ότι η συνειδητοποίηση τους ήρθε αργότερα. Η διαδικασία που έζησα ήταν καταλυτική και ως προς την κοινωνικοποίηση και ως προς τη διεύρυνση των προτύπων και άρα επιλογών του τρόπου ζωής.

           Αναπολώ ωστόσο μελαγχολικά την εποχή που άφησα τον αγωνιστικό αθλητισμό, όχι μόνο επειδή  δεν κατάφερα μεγάλες διακρίσεις άλλα γιατί   δεν έμαθα ποτέ τις δυνατότητες μου, τα όριά μου τα αγωνιστικά ως την πλήρη  ψυχοσωματική μου  ωρίμανση.  Αναπολώ μελαγχολικά γιατί τα παιδιά μου  και οι φίλοι τους περνούν αυτή τη γκρίζα ζώνη  της ίδιας ηλικιακής κατηγορίας κι έχω την αγωνία να δω  ποια πλευρά του δρόμου  θα ακολουθήσουν .           Αναρωτιέμαι  αν  όσοι έχουμε ευθύνη γι αυτά τα παιδιά μπορούμε να  τα στηρίξουμε υλικά και ηθικά  τόσο ατομικά όσο και ως ενεργά μέλη  των συλλογικών δομών της κοινωνίας.

      Αναπολώ μελαγχολικά γιατί κατά βάθος  δεν συλλογίστηκα εγκαίρως   ότι  ο αγωνιστικός αθλητισμός είναι ένα μέσο, μια ευγενής εφεύρεση του ανθρώπου, ένα παιγνίδι, που δεν επιδιώκεις να γίνεις καλύτερος από τους άλλους αλλά με την βοήθεια των άλλων να γίνεις καλύτερος από τον εαυτό σου.

                                                                                                    Ευχαριστώ για τη φιλοξενία,

                                                                                                       Αγγελος Ιατρόπουλος.