Ο πρωταθλητισμός με οικονομικούς όρους.

    "Εάν ο πλούτος ήταν αποτέλεσμα της εργασίας όλοι οι εργαζόμενοι θα ήσαν πλούσιοι." (Προυντόν).

        

        Πόση υπομονή μπορεί να κάνει ένας εργάτης όταν δεν αμείβεται ικανοποιητικά ή όταν καθυστερεί η πληρωμή του, ή όταν πληρώνεται με ομόλογα και υποσχετικές δίχως να λαμβάνει ούτε τα απαραίτητα  για την κάλυψη ζωτικών καθημερινών του αναγκών; Και πώς να αποφύγει τη σύγκριση με συναδέλφους στον ίδιο ή άλλο εργασιακό χώρο που κατορθώνουν με την ίδια ή και λιγότερη δουλειά να απολαμβάνουν καλύτερες πληρωμές; Πολλά συστήματα προσπάθησαν να περιγράψουν  τη σχέση του πλούτου και της εργασίας και να εξηγήσουν το γεγονός της αναντιστοιχίας αυτής σε όλο τον ιστορικό βίο του ανθρώπου, αλλά κανένα δεν κατόρθωσε έως σήμερα να τη θεραπεύσει.

         Οι όροι που περιγράφουν την εργασία, την αμοιβή και γενικότερα την οικονομία, μπορούν κάλλιστα να περιγράψουν και  τη σχέση του μόχθου των αθλητών και των  επιδόσεων στο άθλημά τους.

         Η κληρονομιά, (το ταλέντο όπως εκφράζεται με την φυσική κατάσταση, την  υγεία, τη θέληση, την εργατικότητά, την επιμονή και την υπομονή) και  το περιβάλλον έμψυχο και άψυχο είναι οι δύο πυλώνες που θα καθορίσουν αποφασιστικά την εξέλιξη της θέσης τόσο στον οικονομικό τομέα, όσο και στον αθλητικό.

        Αν κάποιοι ωστόσο θα πληρώνονται μετρητοίς ή με δόσεις, με σταθερό μισθό ή με γενναίες προκαταβολές και  γενναίες πιστώσεις και κάποιοι άλλοι θα είναι διαρκώς χρεωμένοι, όταν άλλοι τυχαίνει να είναι «εισοδηματίες», αυτό θα είναι είτε θέμα συμφωνίας (κοινωνικό συμβόλαιο), ή «ανωτέρας» θέλησης ή βίας.

          Στην οικονομία όπως και στον αθλητισμό δεν υπάρχει δικαιοσύνη. Ακόμα και στις παραβολές των εργατών του "Αμπελώνος" και του "Ασώτου υιού", ανατρέπεται η κοινή αίσθηση περί δικαιοσύνης. Μήπως τελικά το «δίκαιον όφλημα» είναι η ίδια η διαδρομή, το ταξίδι  και όχι οι ενδιάμεσες στάσεις ή οι ενδιάμεσοι σταθμοί , ούτε καν αυτός ο τελικός προορισμός;

(Αφιερωμένο στους αθλητές που έχουν ανέβει στο τραίνο του πρωταθλητισμού με την  ευχή να απολαμβάνουν με την καβαφική έννοια το ταξίδι, ανεξάρτητα από τους ενδιάμεσους σταθμούς και τον τελικό προορισμό. Τους θαυμάζουμε και τους ευχαριστούμε.)